Dit was de dag van de kerende kansen, de chute in het Italiaanse sonnet, de zon die ons naar buiten lokte terwijl wij ons licht over de 64 velden moesten strooien, het eb dat de vloed terug de zee indreef, kinderen die plotseling toch weer als cowboys en indianen tegenover elkaar stonden, het mocht, het was de dag dat de einduitslag eindelijk eens een keer voor ons gunstig uitviel. Het leek er lang op dat we op de meeste borden ietsje beter stonden, maar gaandeweg de middag veranderde dat beeld enigszins.
Het gezicht van Paul sprak boekdelen toen hij zijn tegenstander achter het bord zag zitten, een uk die net zijn kleuterschooldiploma op zak had. Paul is namelijk allergisch voor schakende kinderen en dan met name voor meisjes. Dat luchtte dan voor de helft op, en hij was het die ons team op voorsprong zette! Hulde voor Paul die geconcentreerd bleef tot en met de laatste zet.
Even dreigde er een akkefietje tussen Hans en diens tegenstander. Het was onduidelijk wie er remise had aangeboden, ik had aan Hans gevraagd om nog even risicoloos door te spelen omdat de situatie op alle overige borden spannend bleef. De tegenstander protesteerde met luide stem. Om een nare sfeer te vermijden heb ik na kort overleg met beide spelers besloten om remise te accepteren. We bleven nog altijd op voorsprong.
Andries had weer eens een razend ingewikkelde stelling op het bord. Hij zorgde wel voor het volle punt en even lieten we de tegenstanders onze hielen zien. Dat beeld bleef gelijk na de remise van Jan (B), die daarvoor wel alles uit de kast moest halen. Knap gedaan!
Ton liet de wedstrijd uit zijn vingers glippen en verloor onmiddellijk, dat was jammer gezien het verloop van de partij. Wij hadden Ton een mooier resultaat toegewenst, maar zijn desalniettemin tevreden met zijn bereidheid om zo vaak als kan in te vallen.
Een debutant zorgde voor twee punten verschil. Elroy speelde een prachtige partij waarin constant druk op de tegenstander werd uitgeoefend.
Jan (W) behaalde een degelijke remise. Het had geen zin om op winst te gaan spelen, als dat al mogelijk was geweest! Remise was voldoende want daarmee was de buit binnen. Hoe vaak hadden we dit seizoen al niet met dezelfde cijfers verloren?
Theo verdient een compliment al vond hij zelf van niet. Tot het eind toe bleef hij voor de goede zaak strijden. Hij stond in het begin veel beter, maar heeft onderweg ergens de juiste afslag gemist. Als hij echter al had opgegeven toen Jan (W) nog voor het beslissende halfje moest zorgen, had dat misschien ook die wedstrijd beïnvloed. We hebben als team geopereerd. Hulde aan alle spelers! Hieronder zoals gebruikelijk de impressies van iedere speler afzonderlijk.
Aan het eind van de middag volgde een gezellig samenzijn tussen het zesde en het zevende, georganiseerd door captain Wil. Ook al is er sprake van enige rivaliteit, wij gunnen het zevende team het succes dat zij dit jaar hebben behaald!
ANDRIES DELIËN - MARTIJN STRUIJS 1-0
De laatste wedstrijd van het seizoen wilde ik persé winnen. Dat betekende geconcentreerd spelen, rustig en gedegen de partij opzetten. Rustig wordt het nooit wanneer de tegenstander tegengesteld rocheert. Ik kwam goed uit de opening. Wanneer ik de ‘bevrijdingszet’ op zet negen doe, geeft Stockfish -0.62 aan. In ieder geval dus gelijkwaardig. Dan begint wit op zet 13 aan de pionnenopmars met h4. Zwart ontwikkelt tegenspel op de damevleugel, waarop wit zijn witte loper offert. Twee pionnen voor een loper. Stockfish geeft hier 0.00 aan. De volgende zet van wit lijkt goed, de koning staat niet meer gepend, maar de computer geeft ineens -1.43 aan. Zwart start zijn opmars met de b-pion: het verschil is al bijna 3 punten. Wanneer wit met de b-pion op c3 terugneemt, ligt zijn ‘koningsstelling’ open. Het verschil is dan al 10.30. De wedstrijd is hier al gekanteld. Het spel voor zwart wordt makkelijk. Zwart kan met dreigingen ontwikkelen. Dan gaat het snel. Op zet 33 geeft wit op. Het klinkt allemaal vrij simpel, toch was het een partij met veel ingewikkelde stellingen, tactisch als strategisch. Er gebeurde aan beide kanten veel, beide spelers hadden veel mogelijkheden om te benutten en moeilijkheden om op te lossen. Geen saaie pot, maar een dynamisch gevecht.
THEO MULDER - TONIE SCHNEPPER 0-1
Lekker weer, lekker zonnetje, lekker relaxen op het terras totdat een scooter gevolgd door een donderbui de aderen vol adrenaline jagen. Met die adrenaline naar binnen en naar boven en aan de slag.
Zonnige opening maar daar niet van weten te genieten, de wolken pakken zich samen en het wordt te ingewikkeld. De vermoeidheid slaat toe, de adrenaline werkt averechts, het hoofd loopt om en ook de koning gaat om.
JAN WEIJTERS - JAN VAN EGMOND 1/2-1/2
Rond het middaguur scheen de zon uitbundig die daardoor binnen zorgde voor vals licht. Ik was blij dat de tegenstander zo nu en dan ging verzitten, dan kon ik tenminste zien waar de stukken precies stonden. In de opening had ik al direct veel tijdvoordeel en op de zevende zet kon ik de epion van mijn tegenstander inrekenen. Jan zag niet dat hij zijn paard naar a4 ipv naar e2 moest spelen. Later gaf ik volkomen onnodig (zo bleek na analyse) die pion weer terug. Ik had mijn koningspaard nog niet ontwikkeld en ik zag te veel spoken. Na afruil hield ik vrije pionnen over op de koningsvleugel en van wit moest het gevaar juist via de damevleugel komen. Ik had mijn kansen verspeeld en moest nog hard werken voor remise. Jan was net zo voorzichtig als ik. Van mijn kant was het begrijpelijk, ik speelde om het team te laten winnen. Een halfje was voor ons goed genoeg. Maar ik begreep mijn tegenstander niet. Als ik in zijn schoenen had gestaan had ik doorgespeeld! Voor Staunton leverde alleen winst nog een punt op. Met het resultaat was ik uitermate tevreden, met het partijverloop veel minder.
ELROY KERSTENS - TAMARA VAN BOXTEL 1-0
Ik speelde tegen het Albin’s tegengambiet. De theorie van deze opening zat niet meer vers in het geheugen, dus ik week slim op zet #3 van de main line af. Omdat ik dacht dat Tamara kort daarna een sterk dreigende positie zou krijgen, offerde ik een loper voor 2 pionnen. Een blunder die ongetwijfeld verlies had betekend, zag zij gelukkig over het hoofd. Tenslotte maakte ze een cruciale fout waardoor ik tactisch een stuk won. 1-0.
TON TEPE - RINUS MERKIES 0-1
Zwarte kater: Precies op zet 64: mijn C-pion gaat promoveren. Tijd voor een wanhoopsoffensiefje van mijn tegenstander. Ik krijg een schaakje en heb 4 opties, 3 ervan zijn probleemloos winnend voor mij. Ik produceer de vierde. Of, zoals Lefevere - ploegbaas van Terpstra – na de Ronde van Vlaanderen zei: “het kon alleen nog mis, als er een zwarte kater over de weg zou lopen”.
JAN BERGSMA - OWEN VAN SANTEN 1/2-1/2
Na een wat moeizame start met een een klok die niet goed liep en met een tegenstander die werd geconfronteerd met 2 koningen op het bord (en geen dame dus) speelde ik afgelopen zaterdag in aantal zetten een van de langste partijen die ik ooit gespeeld heb. Na slordig stukverlies in het begin en de zelfverzekerdheid die ik op het gezicht van mijn tegenstander kon aflezen ging ik er lange tijd vanuit dat het een verloren zaak was, maar uiteindelijk werd het na 70 (!) zetten toch nog remise. Misschien uiteindelijk ook wel terecht nadat we in de analyse achteraf konden concluderen dat we qua aantal blunders niet voor elkaar hebben ondergedaan. Een partij om snel weer te vergeten….
PAUL VERMEE - DAVID HULTERMANS 1-0
Schaken op zaterdag in de Balkonkamer.
Voor het eerst van mijn leven speel ik een partij waarbij ik twee notatieformulieren nodig heb. Nog nooit heb ik zoveel geduld gehad. Maar ik moest en zou winnen. Althans geduld hebben en goed kijken. Nou dat ging goed. Al meteen na de opening ging het voorspoedig. Dit wordt kat in het bakkie zag ik al. En toen oeps bij zet 10 laat ik mijn dame pennen met mijn toren, aangevallen door een loper. De moed zakte me in de schoenen. Ik verloor een toren, maar stond een pion voor en de tegenstander had er op de c lijn 3 achter elkaar. Tevens wist ik zijn loper en toren gevangen te houden gedurende de hele partij. Met veel geduld kon ik omruilen en stuk voor stuk pionnen opruimen. David, zo heette mijn zeer jonge tegenstander, raakte uitgeput en maakte een foutje. Weg toren. Toen was het even opletten en goed uitspelen.
Mooie pot, heerlijk gegeten en met veel sterke verhalen en goed weer veel te veel alcohol gedronken ’s avonds. Om 11.00 uur thuis gearriveerd. Ik hoop dat Björn ook goed thuis gekomen is.
HANS GROFFEN - EMILE PONJEE 1/2-1/2
Ongemakkelijke remise
Mijn laatste partij speelde ik met wit tegen Emile van onze tegenstander uit Etten-Leur.
Een aardige vent die mij vroeg of hij eerst wat mocht eten, dus ik gelijk maar even koffie gehaald.
Ik begon met c4 en vervolgde met wat ik wel vaker speel. Dit kostte hem wat bedenktijd, maar hij deed geen slechte tegenzetten.
Ik kon nergens voordeel opbouwen.
Na gedwongen afruil van stukken leek het al snel op remise uit te draaien. (Wat ik normaal niet zomaar doe!)
Remise, toen dat woord viel was het wat ongemakkelijk.
Ik zei dat moet ik eerst overleggen met mijn teamcaptain en daarna is het pas bespreekbaar.
Maar hij wilde dit heel graag ,ik sprak hier Jan over en die zei dat ik voorzichtig nog even door moest spelen.
Mijn tegenstander (iets te luid) begreep dit overleg niet en het voelde wat ongemakkelijk aan hierdoor .
Hij zei later dat zou mijn team ook eens moeten overwegen om het zo te doen.
Na overleg is er toch remise overeengekomen.
Buiten hebben we het nagespeeld en het draaide telkens uit op remise.
De stelling was zodanig dat ik moest gaan forceren; ik probeerde dat hetgeen niet zonder risico was, maar hij wilde er perse niet in meegaan en besloot tot herhaling van zetten.
Voor mij voelde het als opluchting dat het toch wel echt op remise uitdraaide.
Het was wederom een leuke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten