Een pak van mijn hart

Een echte geluksdag, drie  wijnflessen die maar half leeg waren en een nog bijna droge NRC  van zaterdag. Eerst de boekrecensies en dan de familieberichten.  Vandaag trof hij een zeer veelbelovende advertentie door de keuze van een tekst  uit  Highway 61 van Bob Dylan ."The next time you see me coming  you better run". Deze weduwe zat nog boordevol  levenslust en had weinig op met welke voorzienigheid dan ook.  Hij verliet de warme bibliotheek en ging naar de kringloopwinkel  om passende kleding uit te zoeken. Er hing een pak dat nog  alleszins door de beugel  kon, stemmig grijs met een beschaafd streepje, geen mode meer maar dat hoeft ook niet op die leeftijd.  Terug in de bibliotheek googlede hij de naam van de overledene waarna hij rustig zijn plan kon trekken. De ene keer was studievriend beter maar een kennis van de schaakclub kon ook. In dit geval leek het iets met natuurkunde.

De dienst was goed te doen en de verwijzingen naar het hiernamaals dragelijk. Het kwam er nu op aan  de koffietafel veilig door te komen." De positieve dotering van halfgeleiders" was globaal genoeg om het gesprek op gang te helpen en als je daarna vroeg wat de ander ook alweer deed en goed getimed knikte was het niet echt moeilijk. Techneuten zijn ontwapenend argeloos. Waar een   bestuurder of zakenman altijd een dubbele bodem of een verborgen agenda heeft, is een techneut sociaal gezien een makkie. Hij nam zich voor de afstand tot de weduwe  gedurende drie kwartier terug te brengen tot gehoorsafstand. Via de JSF technologie en de halveringstijd van isotopen kon hij het juiste moment afwachten om de weduwe te condoleren. Inmiddels was hij ook te weten gekomen dat het overlijden vrij plotseling  was, waardoor de daadkracht wel wat getemperd mocht worden ." Uw man had nog alles voor zich". Ik kan het maar niet begrijpen. Vaak denk ik terug aan onze te korte samenwerking. Bescheiden en briljant dat zie je zelden." "Co Dessin is mijn naam, ik hoop later nog eens met U van gedachten te wisselen". Bij de cake kwam hij een jonge wetenschapper tegen . "Meneer Dessin, dat van die halfgeleiders begreep ik niet helemaal". " Geeft niet, dit lijkt me niet het gepaste moment voor wetenschap. De jongeman kleurde een beetje.. Na zich te goed gedaan te hebben aan de broodjes nam hij kort maar warm afscheid van de weduwe.

Hemelvaart  was in aantocht  dus een goed moment om  een keer te bellen. Het werd de zondag  na Hemelvaart en of hij mee wilde eten. " Ik kijk even in mijn agenda maar ik denk dat er niks staat". Een dakloze met een agenda, het moest niet gekker worden. De ontvangst was hartelijk en warm,  een werkelijk verrukkelijke  maaltijd en hij begon zich zelfs een beetje schuldig te voelen. Dankzij de banken en de managers had hij daarvan in al geen 10 jaar meer last gehad. Maar toch, deze weduwe leek behoorlijk welgesteld dus hij besloot de bonussen niet ter sprake te brengen. Na de Irish coffee vroeg de weduwe of hij zin had in een potje schaak. Een complete verrassing, maar een welkome.  Eén dilemma restte nog want hij liet gewoonlijk nooit iemand winnen. Dankbaarheid in de sport is ridicuul.  De weduwe  volhardde in haar gastvrijheid en nam zwart  1e4 c5 2 Pf3 Pc6 3 d4 cxd4 4 Pxd4  e5  5 Pb5.......Hij moest op zijn hoede zijn, de lieve vrouw wilde een Svesnikov of misschien de Löwenthaler  variant en hij begon er lol in te krijgen. Beminnelijk verliezen was in ieder geval geen optie meer. Na,  5 .... Pe7 was zijn kortstondige geluk voorbij. Eén zet van deze charmante gastvrouw bracht hem terug in zijn uitermate begrensde situatie. Hij deed nog één potje en realiseerde zich dat hij zich beter tot het eten had kunnen beperken. Ze kletsten nog gezellig wat na over haar kinderen en hij over zijn te vroeg gestorven vrouw, een soort  allerlaatste kansreflex.. Op gepaste tijd nam hij afscheid want hij was ooit beschaafd geweest. " Ik hoop U nog eens te ontmoeten" zei de weduwe. "Graag" antwoordde hij. De weduwe sloot zachtjes de deur.  Glimlachend liep ze de kamer weer in en schonk nog een wijntje in.  Alle oplichters zijn charmant dacht ze,  anders hebben ze geen schijn van kans. Dit moest de man zijn waar haar man wel eens een potje schaak mee speelde, in de bibliotheek op het grote bord met de grote stukken. Maar het meest verrassende was nog, dat het pak van haar man nog geen 14 dagen in de kringloopwinkel had gehangen.

Toon M